4000 Islands - Life in Cambodia

Ola! Internet, licht, en zelfs stromend water, we hebben het weer, wat fijn wat fijn. Na heel wat momenten van inspiratie voor een nieuwe blog die ongebruikt bleven omdat internet een tijdje niet available was, dan nu een verslag vanuit Siem Reap, Cambodja. Na 1,5 week met de straybus gereisd te hebben zijn we in Don Det geeindigd.Vanaf ThaKek waar we lichtelijk aangevallen werden door een nachtvlinderplaag en zeer enthousiast met 30 graden 2 uur lang karaoke hebben gezongen met de straygroep zijn we naar een local afgelegen dorpje (Xe Champone) zuidelijker van ThaKek gegaan om daar in het dorp door aapjes belaagd te worden (Wouter mocht de zak bananen bewaken) en met de kinderen te spelen. Vlak voor onze stop hebben we nog een bezoekje gebracht aan de tempel waarbij een heilige bibliotheek (de oudste bibliotheek in Laos) hoorde. Voordat de vrouwen van de groep de bibliotheek in mochten moesten we eerst traditionele kleren aan. Deze bestonden uit een omslagdoek als rok en een wit kanten sjaal voor om je schouder. De bibliotheek was erg klein (locale mensen maat) en bevatte 3 kasten met rollen papier erin, waarop verhalen van monniken geschreven staan. Na wat info over de bibliotheek, werd iedereen van de groep door een mevrouw van de tempel gezegend met een armband met 2 knopen erin (de zegening). Onze local guide, Somlit had die middag op de markt eten gekocht, waarmee hij die avond errrrg lekker eten voor ons had bereid (sticky rice met gestoomde verse vis). De volgende ochtend werden we gewekt door een onbekend maar groot aantal hanen, honden en enkele dronken dorpelingen. Om 7 uur 'die ochtend liepen we richting de bus, in de opgaande zon, tussen de bomen, koeien en langs de rivier (wat er nog van over was, aangezien het nu het droge seizoen is), best wel fijn wakker worden dus. Na een aantal uur in de bus hebben we nog een zoveelste maar wederom mooie waterfall gezocht en zijn we hierna, na het afscheid van Jenny en Alida uit Noorwegen, naar een hostel in Pakse gegaan. Na een nachtje duizeligheid en misselijkheid van de hitte in Laos, vertrok de bus de volgende dag naar de eindbestemming: Don Det (eiland van het 4000 islands gebied, zuidelijkste deel van Laos). Voor Don Det stopte de bus nog bij de Wat Phou, de oudste tempel van loas (gebouwd in de 5e eeuw). Van de tempel is weinig over (de Rode Khmer verwoestte alles 30 jaar geleden), maar boven aan de trappen waren het uitzicht en de kleine tempel de klim naar boven wel waard. Eenmaal aangekomen in Don Det, konden we eindelijk even uitrusten van het constante reizen met de Straybus van de afgelopen week, en mochten we de volgende ochtend zelfs ontbijten vergezeld door waterbuffalo's. Samen met Chi hebben we de 2e dag fietsen gehuurd en over het eiland richting een dolfijnenboottocht gefietst. Dit bleek helaas een boottocht richting een grote rots vol toeristen te zijn, waar we even op mochten zitten en naar 1 dolfijn een kilometer verderop mochten kijken. Gelukkig was de boottocht in een wiebelig houten bootje wel er mooi, en ging de quote van Chi op: it's just for the experience.:) De terugweg werd het wel erg heet en helaas voor Wouter iets te, hij heeft de rest van de dag met een flinke zonnesteek in onze bungalow gelegen. Na wederom een avond vol verhalen van Chi (wederom allemaal boeiend) hebben we de rest van onze tijd op Don Det gezwommen, gelezen, gelachen, mooie zonsondergangen gezien en lang geslapen. Op de 28e zijn we met wat mensen van de straygroep en natuurlijk Chi met de bus richting Phnom Penh, Cambodja gegaan. De busreis, inclusief oudminister Maxim Verhagen bleek wat heftiger dan verwacht, wederom zaten er mensen op krukjes in het midden van de bus, gangnamstyle in de bus en een buschauffeur van maximaal 15 jaar oud die het een leuk spelletje vond om in werkelijk onmogelijke situaties vrachtwagens in te halen. Na de busrit wel overleefd te hebben, zijn we met Floor (nl) die we ontmoet hadden in de bus naar Happy Hostel in het centrum gegaan. De naam van het hostel werd duidelijker toen de eigenaar verscheen. Direct vertelde hij dat hij al ons eten 'happy'kan maken, wat dus trippen op je eigen eten zou betekenen. Tot onze grote spijt moesten we hem teleurstellen, we waren nogal moe en zijn snel gaan slapen. De eerste dag zijn we met Floor en Chi naar the Killing Fields gegaan. Omdat Wouter en Chi 'just for the experience' een keer wilden schieten, hebben zij dit hiervoor nog gedaan. De killingfields, de plek waar 30 jaar geleden een enorm aantal mensen op horrible manieren vermoord zijn door de Rode Khmer, het communistische regime van Pal Pot. Bij aankomst kregen we een audioguide, waarop op elke plek ín the fields'verschrikkelijke dingen verteld werden.De mensen die vermoord werden waren hoog opgeleiden mensen (mensen met brillen,leraren, politiek) die door de Rode Khmer als vijand werden gezien. Pal Pot wilde een zelfvoorzienende staat, waarin onderwijs geen rol speelde. De killing fields was dus een plek om deze mensen te vermoorden, zonder kogels of geld. De mensen werden neergehaald met scheppen etc om vervolgens half dood in een kuil te vallen. Na een tijdje rondgelopen te hebben, kwamen we aan bij een boom. Deze boom bleek lang gebruikt te zijn om baby's te vermoorden (met het hoofd tegen de boom) voor de ogen van de moeders. Na een uur van verschrikkelijk schokkende informatie en muziek geschreven voor de plaats, hebben we als laatst het monument van de Killing Fields bezocht waarin alle gevonden schedels van the killingfields in etages zijn te zien. Het is een vreselijk gezicht, alle hoofden bij elkaar die ooit behoorden tot onschuldige volwassenen en kinderen. Geschokt en stil zijn we met z'n vieren met de tuktuk terug de stad in gegaan om even bij te komen. Voor de lunch had Chi met Mark en Saa afgesproken die in Phnom Penh wonen. Samen met hun, Chi en Floor hebben we geluncht en gezellig met Mark en Saa gepraat over de stad en hun leven daar. Mark is een oud collega van Chi en is getrouwd met Saa, die in Phnom Penh woont. Samen hebben ze daar een appartement, Mark werkt als freelance en is duidelijk verliefd geworden op Cambodja, Phnom Penh en natuurlijk zijn vrouw. Na de lunch waren we vergeten waar ons hostel precies was, waardoor ons stadswandelingetje een beetje erg uitliep en we zwetend maar opgelucht het hostel na 40 minuten zoeken toch terug vonden. Die avond hebben Floor, Chi, Wouter en ik nog met Amanda en Teresa (die we tijdens de umphang trektocht hebben leren kennen) gegeten en afscheid genomen, omdat zij richting het zuiden van Cambodja gingen. De volgende dag zijn Wouter, ik, Floor en Chi nog naar het Tuolang Sleng museum gegaan, wat een groot schoolgebouw was, waar tijdens het regime van Pal Pot honderen mensen gemarteld en gedood zijn. Scholen waren verboden tijdens het regime van Pal Pot, waardoor deze gebouwen dus voor martelpraktijken werden gebruikt. De school zag er angstaanjagend uit, alle localen bevatten ijzeren martel bedden met foto's van gevangenen. De combinatie van een onschuldige school (de krijtborden hingen er nog) en de bloedsporen die te zien waren op de muur waren erg verwarrend. Ook de speelattributen van de school werden als martelwerktuigen gebruikt.Slechts zeven mensen hebben de gevangenis overleefd, alle anderen zijn door marteling en ziekte overleden. Wederom had dit bezoek meer impact dan gedacht, de gruweling en afschuw van de pijn die de mensen elkaar daar hadden aangedaan waren nog steeds goed voelbaar. Om tot rust te komen en even aan andere dingen te denken zijn we erna in de stad gaan lunchen en hebben nog wat rondgelopen op de Central Market in het centrum. De avond was erg gezellig, na het diner zijn we naar de seeing hands gegaan, een massage gegeven door blinde mensen. Helaas bleek de masseur mijn rugprobleempjes direct te vinden, en was mijn massage af en toe een lichte marteling (de masseur in kwestie vond het errrg grappig). Na het afscheid van Chi, wat nog best moeilijk was aangezien we best lang met hem hebben gereisd, en hij echt zo fijn is om mee te reizen, zijn we gaan slapen om de volgende dag met de bus richting Siem Reap te gaan. Hier zijn we nu 1 volle dag, morgenochtend vroeg (om 5 uur) gaan we richting Angkor Wat (het 8e wereldwonder) om alle Tempels tijdens opgaande zon te bekijken. Overmorgen vertrekt onze bus richting Bangkok om vanuit daar met de slaaptrein naar Surrathani, het zuiden van Thailand te gaan. Al een maand voorbij, nog een maand te gaan. We hebben genoten, en er valt gelukkig gelukkig, nog zo veel en lang te genieten. Liefs vanuit Cambodja, van de nog steeds tortelende tortels.