To Think on your feet - Asian dreams

''You are a child of the universe no less than the trees and the stars; you have a right to be here. And whether or not it is clear to you, no doubt the universe is unfolding as it should.'' - Max Ehrman

En zo is het, en zo voelt het. Deze keer geen droog verslag van de gebeurtenissen tussen onze terugkeer in Bangkok, de week luieren in de zon op Koh Tao (mede mogelijk gemaakt door eten dat mijn buik niet kon waarderen en de wc mijn grootste vriend werd) (en het duiken van Wouter + het behalen van zijn duik padi open water), het bezoekje aan Myanmar om onze visa's te verlengen en de doorreis naar Krabi. Daarover kan ik vrij kort vertellen dat het leuke, soms wat vermoeiende avonturen waren, dat de zonsondergangen, het eten en de mensen die we ontmoet hebben goed, leuk en fijn waren. We maken elke dag veel mee, en juist daarom is het deze keer tijd voor mij om te vertellen wat ik zou vertellen als we thuis aankomen, de dingen die echt indruk hebben gemaakt, die ons aan het land of de mensen doen herinneren. Toen Wouter zijn padi cursus deed op Koh Tao heb ik bedacht welke dingen dit voor mij zijn. Als ik thuis op de bank zou neerploffen en zou beginnen met vertellen, zou ik vertellen over de verschillende mensen; over de thai, de vaak glimlachende, vriendelijke, hardwerkende mensen. Over de Lao, waar we geen hoogte van kregen, omdat we in het begin in Laos nog genegeerd werden. Later, na wat meer contact, werd op veel plekken na een kort gesprek snel de oersterke lao lao shotjes geschonken. De mensen uit Cambodja, die een geschiedenis hebben, van nog zo kort geleden, zo heftig,die duidelijk nog zo'n impact heeft. Ondanks alles, lieve, behulpzame mensen, al zijn we maar kort in Cambodja geweest.

De cultuurshock toen we in Phuket aankwamen op het vliegveld en een flesje water gingen halen en de mevrouw in de winkel ons bedankte met een absurd lange 'kapkhunkaaaaaaaaaaaaaaaaaaa' en Wouter en ik lichtelijk ongemakkelijk naar onze tassen terug schuifelden.
Het onophoudelijke 'Where you go my friend?' in Bangkok, waarop na een 'no thank you' ongeveer altijd een 'maybe tomorrow?' zal volgen. Want waarom niet morgen? Als alles kan, en je kunt gaan waar je voeten je brengen.
De bussen die allemaal 'vip' zijn, ook als er mensen op krukjes in het midden zitten voor 13 uur, de aircon er geen zin meer in heeft en de voorruit van de bus met tape (in de letters vip) bijelkaar getaped is. Dat het de normaalste zaak van de wereld is als de buschauffeur stopt bij het huis van een vriend om even een praatje te maken, en de mensen in de bus vrolijk de karaoke muziek tot midden in de nacht meezingen. In het begin misschien iets om je aan te ergeren, maar hoe langer je reist, hoe meer het duidelijk wordt het beter is om mee te doen en je te realiseren dat het niet uitmaakt. Want je komt gerust aan op je bestemming, en je bent vast moe, maar eenmaal in een hostel is er een bed, en is de waardering voor alles om je heen, weer een stukje groter geworden, mits je geen italiaanse verwende zakenman bent, die geld wilde besparen en daarom deze local bus heeft genomen. In dat geval zul je 'clooooooose zhe window' schreeuwen tegen elke onschuldige lao, ontevreden kijken (al kun je hier niks aandoen omdat die blik versterkt word door je iets te grote haakneus) en de stoel zo ver mogelijk naar achteren doen, zodat de chinese jongen achter je geplet wordt, maar je wel duidelijk hebt gemaakt, dat je deze omstandigheden niet pikt. De meneer in kwestie zijn we de volgende dag, op plaats van bestemming (Luang Prabang) nog tegen gekomen, terwijl hij met een glimlach (jawel, true story) zijn koffie zat te drinken. We hopen dat hij voortaan geen goedkope trips meer boekt, voor zijn eigen stress en de lachspieren van de locale mensen in de bus.

Het arme Laos, waar toeristen nog werkelijk vaak worden gezien als boosdoeners of spoken. Neem het moment dat Wouter, Chi en ik over een locale markt liepen in een dorp zonder engelse vertaling, ik in een jurk, vrij bedekkend maar perongeluk wel met blote schouders. Na ongeveer door 20 mensen nagekeken te zijn, kwam er een vrouw schreeuwend en wijzend op mij af gerend, waarschijnlijk omdat een blonde reus niet als een welkome gast werd gezien. Het water kostte bij ons het driedubbele, toeristen zijn er om meer te betalen. Afrekenen en de bus in, het enige verstandige op dat moment. Het mooie Laos, met natuur waar je u tegen zegt. Hoge bergdorpjes, waar een rivier doorstroomt en de zonsondergangen het aller aller mooist zijn. Maar waar ook elke dag duidelijk is dat het land onder zware corruptie gebukt gaat, en kinderen dag in dag uit bedelen om aan eten te komen. De ontmoeting met een meisje die armbandjes verkocht, herinner ik me goed. Het meisje vertelde dat ze haar handen had verloren aan een bom, waarvan er nog velen verstopt liggen in Laos en Cambodja, door de bombarderingen van Amerika. Helaas is dit een veel gebruikt evrhaal, en leek het er meer op dat het een trucje was om meer spullen te verkopen,
De de nare gedachte bleef hangen dat het meisje ook verminkt zou kunnen zijn om geld te verdienen. Haar armbandje hangt om mijn pols, ik zal haar niet vergeten.

De reis naar Koh Tao vanaf Bangkok in de grootste monsterbus ooit (dubbeldekker in alle kleuren, met absurd veel lampen en een grommende motor), waar we stopten bij een wegrestaurant waar de eigenaar in kwestie haar eigen regels had opgesteld. Bij het afrekenen van een fles water kostte dit mij 20 baht meer dan mijn voorganger. Bij de herhalende vraag hoeveel het water kostte was het antwoord 'for you 35 baht', waarbij de nadruk lag op 'for YOU'. Bij poging 2, het afrekenen van yoghurt, kwam haar ware stem naar voren. Gewone yoghurt had ze niet, in mij oor schreeuwde ze (met zware zware rokersstem) dat ik moest kiezen tussen; COOOOOCONUT orr VANILLAAAAAAAAA. Ik rekende snel af en vluchtte terug de bus in. Waarschijnlijk wederom het enige verstandige op dat moment.

Pas 2 maanden weg, al 2 maanden weg, het wisselt zich af in mijn hoofd. De behoefte om weer even thuis te zijn, iedereen te zien, en in mijn eigen bed te slapen groeit, terwijl ook de heimwee naar bijvoorbeeld Chi die een hele goede vriend van Wouter en mij is geworden, het gevoel van het eeuwige op pad zijn, en te vergeten welke dag, datum of tijd het is.. Verkeerde beslissingen maken, en ze vervolgens in je hoofd zo verdraaiden dat het missen van de bus, of het afslaan van het enige hostel met plek de juiste beslissing is geweest omdat het je ergens anders heeft gebracht. Heimwee in een grote context, naar huis en naar wat we achterlaten, zo voelt het nu. En het is goed, en zo hoort het te zijn. Want wat is de mogelijkhied om te reizen, en vervolgens weer thuis te komen, ontzettend fijn.

Liefs van Julia en de behaarde reisaap, Wouter :)